Wiersze nowe

Testament

Pisanie poezji to grzech pierworodny.

Nadałeś mi panie imię pospolite

teraz kłaniam się innym ale moje słowa

jak gołębie pióra trzymają się ulicy,

będę z wami szczerszy od kaplicy.

Bywaj poezjo matko wiecznych trupów.

Ja dodatek do śmiertelnej formy

z  biogramem krótszym od nekrologu

żebyś Boże miał spokój - zamilkłem.

Dni, które mi pozostały ustawię w szeregu

tylko nocami będę sobą, nocą też odejdę.

5 lipca 2016

Ostatni wiersz

Mój czas  powoli się kończy
jak złocisty płyn na dnie naczynia.

Nie dopiję do końca w obawie 
że już nigdy więcej 
nikt mi do szkła nie naleje, 
ani nie zaprosi do stołu 
(bo stół nie jest dla martwych).

Żyjesz jeszcze piękna kobieto
i ptaki w alejce żyją.
Czesiek który niedawno umarł
żyje w moim wierszu.

Tylko ja umieram piórem 
które wie pierwsze o śmierci. 

Umieram papierem 
który krwawi ostatni. 


Prawda

Niech się młody poeta nie łudzi,

wiele czasu upłynie  zanim doczeka

starości. Wiele jego poezji odejdzie

w zapomnienie. Sam pozostanie

ze swoją śmiercią w samotności,

a jeszcze nikt mu nie zapali świeczki

na grobie.